Η τελευταία τρύπα του ζουρνά

Με αφορμή την επιστολή του σωματείου μουσικών Βορείου Ελλάδος και  του Δημήτρη Μυστακίδη, που προς τιμήν του συμπεριέλαβε και τους τεχνικούς στη έκκληση που απηύθυνε στο ΥΠ.ΠΟ, μας δείχνει ότι δεν είμαστε μόνοι.

Οι μουσικοί αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμάς στη πλειονότητά τους. Είναι καιρός να προστατέψουμε το επάγγελμά μας γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς μη περιμένετε να το κάνουν οι άλλοι. Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και σε άλλες επαγγελματικές ομάδες και να μη περιμένουμε να έρθει στη πόρτα μας το κακό για να δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε. Τότε πια είναι αργά. Όπως και τώρα.

Η πρωτοβουλία του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, η οποία έχει ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες με δυναμική μας παρέμβαση σε όλους τους ιθύνοντες μα και σε φορείς, βρίσκει γόνιμο έδαφος μεταξύ καλλιτεχνών δημιουργών και τεχνικών και την υποστήριξη του σωματείου μας που στέκεται αλληλέγγυο στους μουσικούς.

Δείτε τις υπογραφές. Υπογράψτε προσθέτοντας σχόλιο και κοινοποιήστε. Συλλογή υπογραφών στο facebook. 

Πάμε στα δικά μας τώρα

Εκτός των εκτάκτων μέτρων οικονομικής ενίσχυσης οι τεχνικοί ζωντανών εκδηλώσεων

 

Ένα είναι σίγουρο. Δε φταίνε οι άλλοι. Μόνο εμείς και η αδιαφορία μας. Δεν βρίσκετε λίγο αντιφατικό ότι όλοι εμείς οι τεχνικοί, ενώ είμαστε στην πλειοψηφία μας προοδευτικοί, επαναστάτες, ήμι-αριστερίζοντες ή αριστερίζοντες  ή ντεμέκ αριστερίζοντες στην φιλοσοφία και ενώ συμμετέχουμε σε συναυλίες αλληλεγγύης και σε κοινωνικούς αγώνες άλλων, δεν καταφέραμε ποτέ να αποδείξουμε ότι πηγαίνουμε ενωμένοι και συσπειρωμένοι σε κάτι;

Ποιος αυτοπροσδιορίζεται ως τεχνικός ζωντανών εκδηλώσεων;

Είναι εκείνος που η βασική πηγή εισοδημάτων του προέρχεται από την τεχνική υποστήριξη οπτικοακουστικών εκδηλώσεων, άσχετα αν δεν έχει καμιά αποδεδειγμένη κατάρτιση στο αντικείμενο;

Είναι εκείνος που είναι εγγεγραμμένος ή και όχι σε ένα σωματείο  ή ένας απόφοιτος Ι.Ε.Κ Ηχοληψίας ή Μουσικής Τεχνολογίας, άσχετα αν απασχολείται σε κάποια άλλη εργασία;

Το θέμα είναι κάπως ασαφές και οφείλεται κυρίως στην έλλειψη οργανωμένου και ισχυρού συνδικαλιστικού κινήματος, ένα κίνημα το οποίο δεν ασχολήθηκε ποτέ με το να προσδιορίσει μια επαγγελματική ταυτότητα για τα μέλη του  και με βάση αυτήν  να εγείρει δικαιώματα και διεκδικήσεις μπερδεύοντας τη συνδικαλιστική ταυτότητα με την κομματική.

Το μοντέλο του “αδιάφορου” για τα κοινά τεχνικού είναι αποτυχημένο και ξεπερασμένο. Δε το λέω εγώ. Το έχει αποδείξει ο χρόνος. Το ίδιο μοντέλο κυκλοφορεί από τη δεκαετία του ’80 και δε προσέφερε τίποτα στις επόμενες γενιές παρά μόνο σκοταδισμό, ημιμάθεια και ανασφάλεια.

Αυτό που σίγουρα προκύπτει σαν συμπέρασμα είναι ότι όταν έχεις ένα αδύναμο συνδικαλιστικό κίνημα μην περιμένεις ποτέ να επηρεάζεις καταστάσεις.

Σημαντική επίσης είναι η αναφορά  του ΕΟΠΠΕΠ για το επάγγελμα του Ηχολήπτη στο περίγραμμα του επαγγέλματος Ηχολήπτης – τρια

Υπάρχουσα κατάσταση απασχόλησης

” Ένα βασικό διαρθρωτικό πρόβλημα του επαγγέλματος είναι η έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου και επιθεώρησης στους χώρους εργασίας του ηχολήπτη, με αποτέλεσμα να απασχολούνται ανειδίκευτοι εργαζόμενοι χωρίς θεωρητικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, με ελλιπή κατάρτιση, και χαμηλότερη της προβλεπόμενης μισθοδοσία, χωρίς να γνωρίζουν τους κανόνες συμπεριφοράς και κυρίως ασφάλειας, παρόλο που το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ποιοι θα πρέπει να εργάζονται ως Ηχολήπτες. Αυτό έχει αποτέλεσμα στην ποιότητα του τελικού αποτελέσματος, στην απαξίωση του επαγγέλματος και στην κρίση της απασχόλησης στον επαγγελματικό χώρο.

Οι τάσεις ανάπτυξης του επαγγέλματος συνδέονται και επηρεάζονται άμεσα από τις γενικότερες εξελίξεις του οπτικοακουστικού τομέα. Οι προοπτικές απασχόλησης εντοπίζονται κυρίως στον χώρο των συναυλιών. “

Η τρέχουσα κατάσταση μας βρήκε όχι μόνο απροετοίμαστους αλλά ανέδειξε και το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στο κλάδο και τη συσπείρωση των τεχνικών του ζωντανού θεάματος με το σωματείο μας να παλεύει μόνο με τα κύματα, μήπως και μπορέσουν οι εργαζόμενοι να ωφεληθούν σαν κλάδος από τα μέτρα. Το παράδοξο και πάλι έρχεται να συγκρουστεί με την πραγματικότητα. Ακόμη και στα χρόνια της κρίσης ενώ η τάση στο χώρο του ζωντανού θεάματος είναι ανοδική, η συμμετοχή σε συλλογικά όργανα είναι ανύπαρκτη. Και αντί συμμετοχής, ζητάμε από τους ανθρώπους του σωματείου μας, να προσφέρουν σε μας, σαν να μας τα χρωστάνε, δίχως να αναλογιζόμαστε τι έχουμε προσφέρει εμείς στους υπόλοιπους και τι μερίδιο ευθύνης μας αναλογεί … που θέλουμε να λεγόμαστε και επαγγελματίες πανάθεμά μας.

Το σωματείο είναι εργαλείο

Έχω ακούσει επανειλημμένα ότι το Δ.Σ του σωματείου χρησιμοποιεί το αξίωμα για ίδιον όφελος. Και σας ρωτάω: Πιστεύετε ότι δεν έχουν τα προσόντα να διεκδικούν θέσεις εργασίας; Στο κάτω κάτω της γραφής αν δεν σας κάνουν, έχει το σωματείο το μηχανισμό αμφισβήτησης. Λέγονται εκλογές και όποιος πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει κάτι καλύτερο, ιδού η Ρόδος. Γράψου διεκδίκησε, φώναξε και διαμαρτυρήσου όσο θέλεις.

Παλεύουν μόνοι… αυτοί οι λίγοι, που εμείς οι πολλοί έχουμε μάθει να “κράζουμε¨αναπαυτικά από τον καναπέ.

Προσπαθούν να παρέχουν  καλύτερες εργασιακές συνθήκες σε μια αδιάφορη κατηγορία εργαζομένων δίχως κάποιο ίδιο όφελος αλλά επιπλέον με αρκετό χάσιμο χρόνου που θα μπορούσαν να το αφιερώσουν, όπως όλοι μας, στην οικογένειά τους, στους φίλους και σε χόμπι.

Επιτέλους πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρώτα από όλους εμείς χρειαζόμαστε το σωματείο και όχι εκείνο εμάς. Κανείς από τους συναδέλφους του ΣΤΑΖΟΕ – όσους τουλάχιστον γνωρίζω  – δεν είναι επαγγελματίας συνδικαλιστής και ούτε κάποιος γεννήθηκε συνδικαλιστής. Ηχολήπτες και τεχνικοί είναι.

Ένα σωματείο είναι εργαλείο πίεσης  διεκδίκησης και προστασίας των εργαζομένων. Προέχει το κοινό συμφέρον και όχι το ατομικό. Ο κάθε ένας που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται “επαγγελματίας” έχει από πίσω έναν μηχανισμό προστασίας και στήριξης.

Από τη δεκαετία της κρίσης δε φάνηκε να πήρε κανείς μαθήματα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Όταν δεν είχαμε πρόβλημα αδιαφορούσαμε για τα προβλήματα των άλλων. Η πανδημία ήρθε να καταδείξει πόσο ρευστά και μάταια είναι όλα, σε μια κατηγορία εργαζομένων αδιάφορη όπως τη δική μας.

Όσο δεν υπάρχει συμμετοχή θα ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ η τελευταία τρύπα του ζουρνά.

Στηρίξτε το σωματείο

Υ.Γ. Οι απόψεις του άρθρου δεν εκφράζουν το σωματείο. Είναι προσωπικές διαπιστώσεις και αναφορές.

 

Μιχάλης Σπανός

Μέλος του ΣΤΑΖΟΕ από το 2003 όταν  επανιδρύθηκε